het hebben van n baby in Perú

Hier na lange tijd, zoals inmiddels gebruikelijk, weer eens een verslag. De enorme hitte begint weer wat plaats te maken voor frisse wind en hier en daar wat wolken. Nu zijn jullie in Nederland weer aan de beurt om van de zon te genieten!

In december hebben we met zeeer veel moeite het studiejaar goed afgerond. Daar zijn we heel blij mee en ook dankbaar. Ik begreep van het directeursechtpaar (die hier zo´n 30 jaar het seminario runnen) dat het de eerste keer was dat een zwangere vrouw het jaar heeft afgemaakt. Nou, dat is toch wel een compliment, vond ik :-).

En toen was het: vakantie en uitkijken naar de geboorte van onze baby! Op 4 januari werdt Nandy geboren! Alles is uiteindelijk gelukkig heel goed gegaan. En inmiddels is ze al best een flinke meid (zie profielfoto, vandaag genomen). We zijn enorm dankbaar met onze vrolijke meid, ze lacht veel en huilt meestal alleen als er echt iets is.

Vaak vragen mensen: hoe is het nu om een baby te krijgen in Perú, dat is toch wel anders dan in Nederland?... En dat ís het!

Allereerst de naamgeving is verschillend. Roepnaam en officiele naam bestaat hier niet. Je heet hoe je heet. Wel kun je doen dat je een deel van de officiele naam als roepnaam gebruikt. Zoals wij nu doen: Nandy. En ook heeft Nandy twee achternamen: eerst van de vader en dan van de moeder. Hier in Perú is dat de officiele manier. Bij het trouwen veranderd er niemand van naam, maar de kinderen dragen hier een dubbele naam, niet de getrouwde vrouw. Dus in een gezin met kinderen zijn er 3 verschillende soorten achternamen. In ons geval
(Pedro) Flores Trigozo
(Teuna) Hazendonk (Maasland)
(Nandy Evita) Flores Hazendonk

Maar ook in veeeel andere opzichten is het wel heel anders om hier een baby te hebben dan in Nederland!
Fijn is dat babys hier enorm geliefd zijn in het algmeen, er is dan ook zeer veel positieve belangstelling voor Nandy, in de bus, in de gemeente. Dit is nog meer dan dat het in Nederland zou zijn. Dat heeft zn mooie kant, maar het neemt tegelijk ook veel bemoeienis met zich mee. Dat vind ik wel lastig en is een nieuw cultuur-ding wat ik nu net heb ontdekt en waar ik mee moet leren omgaan. Als Nandy bijv. huilt op straat komt er al snel een groepje mensen omheen staan om adviezen te geven. Daarbij is het uitgangspunt: als de baby huilt doet de moeder iets verkeerd: arme lieve baby. De adviezen worden dan ook vrij autoritair gegeven en als je ze niet onmiddelijk opvolgt vind men dat enorm eigenwijs. Dit alles geld vooral bij een eerste kind want iedereen is ervan overtuigd dat je dan nog niets weet of kunt en vooral veel advies nodig hebt. Jullie begrijpen wel: dat is dus niet zo eenvoudig en geeft vaak een heel gefrustreerd gevoel, bij mij in elk geval. Want op zo´n moment: heb ik juist rust nodig om even na te gaan wat er aan de hand is, wordt er van alles door elkaar heen geroepen waar ik helemaal tureluurs van wordt. Wat daarbij ook een rol speelt is dat ik in een aantal opzichten juist een niet-peruaanse aanpak voorsta.
Dus dat is wel eens lastig en samen met Pedro ben ik wel aan het leren hoe ik hiermee om kan gaan. Simpelweg de mensen wegsturen of zeggen: waar bemoei je je mee, dat is in de Peruaanse cultuur echt heeeel fout en dan kun je je relaties en contacten echt wel vergeten. Op straat maakt dat nog niet zo uit, maar in de gemeente is dat dus niet de manier. Pedro heeft bedacht dat ik sommige situaties als volgt kan reageren: vriendelijk ´bedankt´ zeggen (voor het advies) en dan zelf ergens anders gaan staan, dus uit de situatie weglopen. Ook heb ik het hierover gehad met de vrouw van het amerikaanse directeursechtpaar. Zij heeft, jaren geleden, ook kleine kinderen gehad hier in Perú. En zij gaf de tip om (in geval van echte aanhoudende bemoeienis) aan de mensen uit te leggen dat God de verantwoordelijkheid over kinderen aan de ouders heeft gegeven en dat zij daarover verantwoording moeten afleggen bij Hem en niemand anders. En dan kun je wel letterlijk zeggen: ´ook al vinden julle het nog zo dom of fout hoe wij met ons kind omgaan, wij geloven dat dít de beste manier is en wij moeten hierover verantwoording afleggen bij God, bedankt voor de adviezen maar de beslissing ligt bij ons en verder aandringen stellen we niet meer op prijs´. Dat is natuurlijk een heel verhaal en is meer toepasselijk in echte langdurige relaties. Is niet eenvoudig, maar moet soms wel echt gebeuren, want de Peruanen zijn soms erg onbegrensd in hun bemoeienissen.

Een ander, meer praktisch, voorbeeld: Een teamgenoot vraagt of ze Nandy even mag dragen en levert haar na een tijdje met geknipte nageltjes weer bij ons terug, want ze vond dat dat hard nodig was. Het feit dat de nageltjes geknipt zijn is niet zon punt, al vind Nandy dat helemaal niet fijn en ik vind gewoon dat iedereen met zn handen van haar af moet blijven. Ik zei ook tegen Pedro: jahoor, zodadelijk schieten ze haar nog een keer oorbelletjes in! Dat is ook zoiets: een meisjesbaby ´hoort´ oorbelletjes in en dat vind men écht zo...

nugoed... zo kan ik nog even doorgaan met voorbeelden geven. Maar of het anders is dan in Nederland? Ja, dat is het! In leuke zin en in minder leuke zin. Maar het is ook gewoon ontzettend genieten, en beetje bij beetje leer ik hoe ik met dit soort dingen om kan gaan. En ook hier geld: iedereen is anders, ook de peruanen zijn niet allemaal hetzelfde en met een aantal mensen loop ik hier helemaal weer niet tegenaan. Met Pedros moeder hebben we hier bijv. weinig last van (gelukkig!). Zij is trouwens bijna twee maanden hier geweest om te helpen en Nandy te zien, wat enorm fijn was! Ook Pedros vader is een aantal weken geweest.

Heel iets anders: bij de geboorte van Nandy hebben we veel kaarten en cadeautjes uit Nederland ontvangen: enorm hartverwarmend!

Voor de rest: in februari hebben we meegeholpen in een paar vakantiebijbelclubs en kinderkamp. Vooral Pedro, en ik hielp hem erbij. Daar ga ik nu niet helemaal meer op in, maar er komen wel ook fotos van op de site. Waarschijnlijk daarover een terugblik in de nieuwsbrief die er ook weer aankomt.

Meer info over het studiejaar, de gemeente enz. komt weer in de nieuwsbrief.

geniet van de fotos (op het moment dat ik het verslag plaats moeten de fotos er nog aan worden toegevoegd, vandaag of morgen staan ze erbij!).

groetjs van ons!
Tanja