jaar in peru en baby op komst

26 augustus was ik alweer een jaar in Perú. Aan de ene kant is dat jaar wel omgevlogen, maar het lijkt me toch al weer veel langer geleden dat ik nog in Nederland woonde. Dat komt waarschijnlijk ook doordat alles zó verschillend is hier en daar dat ik soms zelf verbaasd erover ben hoe ik eerst in Nederland heb geleefd! En dan maakt ook de afstand in de beleving wat groter en het lijkt wat langer geleden allemaal.

Natuurlijk ben ik inmiddels in grote lijnen wel ingeburgerd en is mijn Spaans enorm verbeterd. Wel grappig, door míjn accent gaat Pedro ook een beetje meedoen en pas dacht iemand dat hij ook een buitenlander is… Arme Pedro!
Er zijn heel veel cultuurverschillen met Nederland. Als ik zo terugkijk op het afgelopen jaar ga ik even wat dingen noemen die er daarin uitspringen. Maar eigenlijk is het teveel om op te noemen. Ik zou kunnen praten over gezinnen in Perú, de christenen in Perú, de opvoeding in Perú, man vrouwverhouding in Perú, omgaan met autoriteit in Perú en positiebepaling in Perú, veiligheid in Perú, het verkeer in Perú enz. enz.
Een heel groot verschil in cultuur met Nederland is dat er in Perú over het algemeen heel anders wordt omgegaan met autoriteit, in organisaties, scholen, gemeenten…. In Perú is veel minder overleg en gehoorzaamheid is enorm belangrijk! Terwijl dat in Nederland bijna de stekeltjes overeind laat staan. Ook in de gemeenten hebben de voorgangers veel meer te zeggen dan in Nederlandse gemeenten. Al is het ook nog wel heel verschillend van persoon tot persoon. En ook in het geloofsleven en de woordverkondiging komt hier veeel en veeeeeel meer aan bod dat we moeten gehoorzamen aan wat God in de Bijbel tegen ons zegt. Dát vind ik zelf wel een sterk punt want ik denk dat in Nederland heel veel christenen uiteindelijk maar weinig doen van wat er in de Bijbel van ons gevraagd wordt en heel erg uiteindelijk afgaan op ´wat ík vind, wat ík voel´ en dat kan natuurlijk alle kanten op.
Maar in het algemeen ben ik toch meer voor een beetje overleg en flexibiliteit, een beetje meer volwassenheid. Ik hou niet zo van dat ´hoge pieten´ gedoe. Pedro heeft daar ook een grote hekel aan dus samen zorgen we gewoon dat we er een beetje uit blijven en niet teveel in één of andere valstrik lopen. Ja zo zie ik het echt, want als iemand álles over jou te zeggen heeft ben je in feite gewoon je vrijheid kwijt, wat vaak doorgaat op heel persoonlijke vlakken. Bijv. of je wel of niet met iemand mag praten, met iemand mag trouwen, wil iemand het naadje van de kous weten én meebeheren over jouw financiën, en heel veel persoonlijke dingen meer, die dan dus helemaal niet persoonlijk meer zijn en waar alle respect voor jouw volwassenheid verdwenen is.
Ook als het gaat om privacy is er een heel groot verschil met de Nederlandse en de Peruaanse cultuur. De Peruanen zijn erg vrij, wat heel leuk is en ook veel contact en gezelligheid geeft. Hier hoeft echt niemand alleen te zijn, je kunt altijd overal terecht, eten, binnenvallen enz. Zelf ben ik daarin ook veel aan het leren, want van mezelf ben ik wel een beetje op mezelf. Maar het is iets heel goeds om gastvrij te zijn, dat zegt de Bijbel ook.
Al denk ik dat het ook goed is om, naast alle gastvrijheid, een stuk rust en privé in je gezin te bewaren. En daar doen veel Peruanen niet aan. Allerlei familie kan ineens zomaar in huis komen wonen voor een week, maar het kan ook voor drie jaar zijn. En ook daarin spelen de autoriteit en de posities binnen families weer een rol. Bijv. een vriendin van mij woonde met hun gezin een tijd in een huisje van een oom, vanwege armoede. Maar toen moesten zij verplicht mee naar de charismatische gemeente van die oom, omdat ze op zíjn terrein woonde had hij over hun te zeggen. Ook gaat hierdoor (combinatie van dat iedereen maar bij elkaar in komt wonen plús die posities) vaak en veel mis op gebied van seksualiteit. Bijv. als de ouders werken zijn en de kinderen alleen thuis zijn en er komt een oom ´even langs´ dan is daarin geen norm van privacy of dat de kinderen hem buiten kunnen houden en de positie hebben om de deur dicht te houden. Er zijn dus ook veel problemen met incest, verkrachting enz. enz. en heel vaak binnen families en vriendenkring. Eigenlijk wordt hier heel weinig recht in gedaan, er wordt gewoon niet over gesproken, en ook vanwege de posities binnen de families kan het niet altijd bespreekbaar gemaakt worden of heeft dat consequenties (zoals dat iemand dan maar zijn huis wordt uitgezet)…. Dus eigenlijk is er ook heel veel onderlinge afhankelijkheid wat machtsmisbruik met zich meeneemt. Jullie zien het: leven in Perú kan er even heel anders uitzien dan leven in Nederland. Zélf heb ik niet zo met deze situaties te maken momenteel. Waar we nu wonen hebben we ons eigen huisje, rust, kunnen we zelf kiezen wie er komt en wie er niet komt, is er normaal volwassen respect enz. Daar zijn we erg blij mee!
Iets op het gebied van privacy waar ik wél veel tegenaan loop is nieuwsgierigheid en álles willen weten. En als je iets niet wilt zeggen is dat eigenlijk maar een beetje raar. Bijv. komt er iemand naast je staan: ´wat ben je aan het doen?´. Dan denken we in Nederland eigenlijk al: ´joh wat gaat het je éigenlijk aan´. Maar als je zoiets hier zegt is dat echt héél onvriendelijk (!!). Ik zeg meestal gewoon wat ik aan het doen ben…. En dan de volgende vraag: ´o, waarom?´. En dán kun je wel zeggen: ´gewoon dat ben ik nu aan het doen, maakt verder niet uit´. Dat kán…. Máár je stoot iemand dan al wel echt af en hebt al de kans dat het contact een beetje minder wordt daardoor. Soms doe ik dat, maar meestal denk ik: wat máákt het ook uit. Dus zeg ik ´daar en daar om´. En dan staat zo iemand nog een hele tijd te kijken en de volgende dag weet iedereen wat jij aan het doen was en waarom (heel interessant natuurlijk…). Maar in het meest vervelende geval gaat het nog dóór: ´nee dat moet je zó doen, mijn moeder doet dat altijd zó! ´. Dan is bij mij de maat wel echt vol en zeg ik: ´hoor eens, ik vind het prima dat je komt kijken maar ík doe het nu zó!´ (tenzij het natuurlijk wel heel leerzaam is wat iemand wil zeggen, meestal niet!).
Zo zijn er nog veel meer cultuurverschillen, ten positieve en ten negatieve. Ik ben nog hard in de leer, maar gelukkig zijn de eerste stappen wel gezet nu.

En ja: we verwachten een kleintje. De meesten van jullie weten dat inmiddels wel. We zijn God enorm dankbaar met deze kleine en het is heel bijzonder om nu van zoodichtbij te ervaren dat God dit leven geeft en zo bijzonder laat groeien!!!
Er is wel een complicatie, ik heb namelijk een ´placenta previa´, wat inhoudt dat de placenta helemaal onderin de baarmoeder zit, ipv aan de zijkant. Hierdoor kunnen er snel bloedingen ontstaan en ook kan de baby niet normaal geboren worden omdat de placenta er dan voorzit, er bloedvaten in de knel zouden komen enz. Dus het wordt een keizersnede.
Maar gelukkig gaat het met de kleine zelf heel goed, hij groeit en beweegt goed en daar zijn we heel blij mee! Ook met mijn eigen gezondheid gaat het voor de rest erg goed, ik ben nu niet zo moe meer en heb verder weinig zwangerschapskwalen. Als ik maar rustig aandoe gaat alles normaal gesproken goed en we vertrouwen op God dat Hij voor ons zorgt, wat er ook gebeurd!

Ook als het gaat om zwanger zijn, zijn er hier wat cultuurverschillen. Bijv. is het hier niet eens de vráág of je wilt weten of het een jongetje of een meisje is, zodra het zichtbaar wordt zeggen de doktoren het gewoon standaard. Dit wordt dan ook gelijk met de hele wereld gedeeld plús de naam die je aan het kindje gaat geven. Nu, met 5 maanden zwangerschap, beginnen dus ook veel mensen te vragen: ´en, hoe gaatie heten?´. En ook wil iedereen al weten of het een jongetje of een meisje is. Maargoed, dat weten we momenteel nog niet, dus das makkelijk. Maar we moeten nog even kijken hoe we dat nu gaan doen: of we het al gaan zeggen hier of nog niet. Eigenlijk interesseert het mij helemaal niet. Maar ik weet dat veel Nederlanders het niet zo leuk vinden als je dat al zegt… En hier zullen ze het heel zielig gedrag vinden als je dat nog niet wilt zeggen, denk ik. Al is dat dan ook gewoon maar jammer als ze het stom vinden… dus… Pedro en ik moeten het er gewoon nog eens goed over hebben. Tot nu toe zeg ik steeds vrolijk ´ VÉRASSING!!!´. Dat heeft tot nu toe nog geen teleurgestelde gezichten gegeven, dus misschien hou ik dat gewoon aan totdat de baby er is. Of ik zeg het hier al wél en in Nederland nog niet (of is dat óók niet leuk???? :-)).