Getrouwd!!

Vorige week donderdag zijn Pedro en ik in het huwelijk getreden! Of eigenlijk moet ik zeggen: woensdag én donderdag. Woensdag voor de wet in het gemeentehuis en donderdag was de bruiloft: een kerkdienst en daarna het feest. Dit alles vond plaats in het dorp waar Pedro geboren en getogen is en waar we een kleine drie maanden bij zijn familie hebben doorgebracht: Juan Guerra. Helaas kwamen we precies rond de bruiloft even zonder internet te zitten, zodat jullie Nederlanders niet onmiddellijk van alles op de hoogte konden worden gesteld. Maar bij deze een verslag én fotos.

Laten we maar eens beginnen met de voorbereidingen, want trouwen in Perú, dat is een heel gedoe! Dat geld natuurlijk nog eens extra als je zelf niet uit Perú afkomstig bent.
Het dagprogramma ziet er heel verschillend uit, in NL duurt de bruiloft de hele dag, in Perú maar een paar uur. Dat is even slikken ja. In NL kun je een mooie fotosessie doen, in Perú zit dat niet bij de bruiloft inbegrepen. Want het is voor de mensen hier ontzettend belangrijk dat bruid en bruidegom elkaar in de kerk pas zien in hun bruidskleding en dat dus alles in de kerk begint. Als je deze ongeschreven wet breekt zou dat zeker vervelende gevolgen kunnen hebben voor ons getuigenis, vooral in de jungle hebben de mensen ook heel erg: zó hoort het. En als je het dan anders doet dan snappen veel mensen er gelijk helemaal niets meer van en zullen zich terugtrekken, niet meer echt meehelpen en eens afwachten hoe jij dat dan allemaal wilt en voor je ziet. Maar je hebt de hulp van de mensen heel hard nodig, want álles en dan ook álles moet je hier zelf doen. Tot het zoeken van een kok, de pannen, de dienbladen, het kopen van lucifers en vuilniszakken toe. Daar kun je dus wel een aantal helpende handen bij gebruiken… Al met al: een grote verandering aanbrengen in het dagprogramma is niet zo verstandig: dag fotosessie. Dus dacht ik: kunnen we dan niet sochtends in de kerk trouwen en daarna het eten (oja… IEDEREEN die komt blijft ook eten). Maar nee, dat kan ook niet, want de mensen die van ver moeten komen kunnen er dan niet bij zijn en ook is dat niet mogelijk met de voorbereidingen die op de dag zelf nog getroffen moeten worden (inmiddels weet ik dat dat waar is!!). En ná de dienst de fotos kan ook niet, want dan begint het onderhand donker te worden.
Dat over de fotos (gelukkig zij die ´gered´ want we hebben de sessie de dag erna, op vrijdag, gedaan: zie de prachtige fotos!!!!). En zo waren er nog veel en veel meer dingen waarin ik heel erg moest omschakelen en kijken wat mogelijk is. Ook vanwege de armoede, dat brengt gigantische beperkingen met zich mee, zoals: als we de locatie buiten het dorp hadden gezocht dan konden de meeste familieleden van Pedro niet komen, want ze hebben geen geld om hun vervoer te betalen. En wijzelf kunnen daar ook niet aan beginnen voor zo´n grote groep. Dus kwamen we in het enige zaaltje wat Juan Guerra rijk is te zitten, een donkere zaal met betonnen vloer en afgebladderde verf aan de muren…
Meestal vond ik het erg leuk en af en toe was het gewoon heel teleurstellend. En dan is het heel belangrijk om je doel voor ogen te houden: God dienen en de minste willen zijn. En dan is het weer heel mooi. Jezus zelf is daarin de grootste bemoediging voor mij geweest: wat heeft Hij enorm veel afgelegd!! Wat een pijnlijke maar prachtige (en praktische) liefde!
Ik hoop dat onze bruiloft ook een getuigenis en aanmoediging is geweest voor de mensen in Juan Guerra. Heel veel mensen wonen samen maar gaan geen huwelijk aan. Ook zijn er veel mensen alleen voor de wet getrouwd. Zelf denk ik dat dit ook komt vanwege de kosten die een bruiloft met zich meeneemt: wie gaat dat betalen!?. Daarom ben ik ook wel blij dat wij het heel eenvoudig hebben gehouden (dat kon ook niet anders, maar het zou ook onze keuze zijn geweest, want:), men kijkt heel erg naar elkaar en daaruit ontstaat een soort beeld hoe ´het´ hoort. Heel jammer dat niet iedereen gewoon zijn eigen ding doet, maar zo is het eenmaal. Dus ik hoop dat wij de drempel om ook te trouwen in elk geval niet hoger hebben gelegd. In de gemeente waren er meerdere stellen die, door onze bruiloft, er weer over na gingen denken dat ze toch eigenlijk nog graag een keer voor God en de gemeente hun jawoord willen geven. Ik ben benieuwd!!