Jeugdkamp!!

Vorige week hebben we meegewerkt als groepsleiders in een christelijk jeugdkamp hier in Tarapoto. Vooraf wisten we nog niet hoeveel jongeren er zouden komen want aan inschrijving vooraf doen ze hier niet. Ze kijken gewoon wie er op de startdag komen en dan ´ben je er´ gewoon. Dit heeft o.a. te maken met de mindere mogelijkheden met telefoon en internet en met de financiële mogelijkheden. Als je moet kiezen of je je sol (ong 30 eurocent) die dag uitgeeft aan een eitje bij het eten of kaas op brood, dan is het natuurlijk best een hele uitgave als je zoon of dochter er 2 sol doorheen jaagt door in de dorpstelefooncel alleen even te melden dat ze aanwezig zal zijn bij het kamp. Ook is pas heel kort van tevoren duidelijk of het echt mogelijk is dat een jongere kan komen. Als het veel geregend heeft kan het zijn dat rivieren, die moeten worden overgestoken, te hoog staan of dat de wegen te slecht zijn. En of het de ouders lukt om aan het bedrag van de kampkosten te komen…. dat weet men pas haast op de dag zelf… Zo zijn Pedro en ik op zondagavond nog wezen praten bij de dominee of er geld was in de diaconie voor een jongen uit de gemeente, zodat die maandags ook meekon op kamp.

Enfin… er waren zo´n 90 jongeren, een leuke groep en het was een geweldige week met elkaar. Het thema was: ´demuestra tu Nueva Identidad´, oftewel: ´laat je nieuwe identiteit zien´. Dit duidt natuurlijk op onze identiteit in Christus, wie we mogen zijn in en door Hem. De studies gingen over groepsdrang en het nemen van persoonlijke beslissingen, over seksualiteit en over wie is God. En natuurlijk: wie zijn wij, Zijn schepping (gevallen schepping), en wie zijn wij (nieuwe schepping, nieuwe identiteit) als we geloven in Jezus. De jongeren hebben veel geleerd en ook zagen we dat veel jongeren ook bereid waren om beslissingen te nemen en te willen veranderen. Zo hoorden we afgelopen week van een moeder dat haar dochter, na het kamp, al haar foute muziek de deur uit heeft gedaan en nu alleen christelijke muziek wil luisteren. Maar in een dergelijke week komen er ook veel verdrietige verhalen naar boven… Kinderen van wie de ouders simpelweg vertrokken zijn en die nu bij hun oma wonen, kinderen die heel verdrietig zijn om de scheiding van hun ouders… er zijn heel wat traantjes gelaten. Dus we hebben gebeden, bemoedigd met Gods beloften die in de Bijbel staan en aangespoord om Hem te blijven zoeken en zélf het anders te doen dan hoe misschien heel je omgeving het verkeerd doet, om Hem te dienen en daarin volwassen te worden. Om je zelfbeeld af te laten hangen van wat Hij over je zegt en niet over wat de wereld wil of wat je omgeving je zegt…. Allemaal themas die aan bod zijn gekomen. Het was een prachtige week!! Helaas waren er ook een heel aantal jongeren die geen persoonlijk geloof hebben, voor hen gaat het grootste deel van de les praktisch gezien natuurlijk niet op (van de nieuwe schepping). Met hen is gebeden en nog steeds wordt er voor hen gebeden. En ook zijn er een aantal jongeren tijdens de week tot geloof gekomen.

Heel iets ander is de manier hoe eigenlijk elk kamp in Perú wordt aangepakt… Stap één is: maak twee groepen. Stap twee is: elke groep bedenkt een eigen naam en een paar groepsliedjes (vaak in overwinningsstijl dat zij de beste zijn)… Vervolgens gedurende de hele week strijden deze twee groepen tegen elkaar, schreeuwen hun groepsliedjes en winnen spelletjes , na het eten of tijdens een zeskamp. Na het eten zijn er vaak spelletjes waarbij uit elke groep steeds één persoon naar voren wordt geroepen. Wie het snelst een rauwe ui eet, wie het hoogst springt, uit welke groep iemand de grootste ogen heeft (dat wordt daarna natuurlijk even netjes opgemeten), wie het langst een gewicht heft enz. Maar ook: welke groep het hardst zingt, het eerst binnen is bij aanvang van de studie, welke groep het eerst zit enz… Het geeft een enorme competitiesfeer maar ook erg veel lol, zingen en eenheid met jouw groep. En veel schorre stemmen aan het eind van de week.

Omdat er te weinig matrassen waren sliepen met zn drieen op twee matrassen (van 4 cm, op de grond, speciaal voor je rug :-)). En omdat er meestal geen water was baadden we ons in de rivier achter het kamphuis... De jongens een eind verderop en de meiden dichterbij... Het was een rivier met een aardig stroompje, dus uitkijken dat je shampoofles en je teenslippers er niet vandoor gaan. Het was voor mij de eerste keer baden in een rivier, maar ik vond het wel wat. Alleen daarna komt iedereen met drijfnat pak weer het kamphuis in, alle vloeren vies, en moet je je natte pak weer te drogen hangen... het is wel een klus. Maar vooruit...

Inmiddels zijn we al bijna een week weer terug, weer goed uitgerust, heeft Pedro zn stem weer terug (hij voerde het kamplied van zijn groep aan...dus), kunnen we ons weer gewoon douchen en slapen in een bed... en kijken we terug op een fijn jeugdkamp!